అరుగులనుంచీ మనసు కిందికి దిగనే దిగనంటూంది..యేమిచేయటం?
ఇప్పుడు మా ఇంట్లో కనకాంబరాలు బాగా పూస్తున్నయి. ఆ సున్నితమైన తేలికైన పువ్వులను చూస్తుంటే, మనసు గతంలోకి ఒకటే పరుగులు..
. చిన్నప్పుడు, నా సుదీర్ఘ కేశరాసిగురించి (ఇప్పుడది గత వైభవమేలెండి) ఇదివరకే చెప్పానుకదా! నాకు చిన్నప్పుడవంటే తెగ ఇష్టం. యెన్ని పూలు పెట్టుకున్నా, బరువే వుండదు. పైగా, ఒకపట్టన వాడిపోవూ, నలిగిపోవుకూడా కదా! వీధిలోకి కనకంబరాలు వస్తే చాలు..మా అమ్మ నాకోసం రెండు మూడు తులాలు (మ రాయలసీమలో అప్పట్లో కనకంబరాలు అలాగే అమ్మేవారు. తులమంటే, 100గ్రాములేమో అప్పట్లో) కొని, గుడిపాటి అవ్వ బాడుగ ఇంటి అరుగుపై కూర్చుని, శ్రద్ధగా మాలకట్టి, నా జడలో పెట్టేది. ఇక మనకు , అకాశమార్గంలో తేలిపోతున్నట్టే ఫీలింగ్! అంతేనా? మొగలిపూల జడ యెంతబగా వేసేదో మా అమ్మ నాకు! మొగలి పూల సీజన్లో, పొద్దున్నే మొగలి పువ్వు కొనటం..మొగలి రేకులను సరైన ఆకారంలో కత్తిరించుకోవటం, ఘట్టిగా (బిర్రుగా) వేసిన నా జడను ఆ మొగలి రేకు ఒక్కొక్కటీ వాటి కొలతల ప్రకారం (జడ మొదట్లో పెద్ద ముక్కలూ, రాను రానూ చిన్న ముక్కలూ) అమర్చి సూదితో కుట్టటం. మధ్య మధ్యలో ఆ సూది యెప్పుడైనా నా మెడకు కాస్తంత తగిలినా, నేను ఆరున్నొక్క రాగమందుకోవటాలూ, నన్ను బుజ్జగించి, జడ పూర్తయ్యేదాక నన్ను కూర్చోబెట్టేందుకు మా ప్రయత్నాలూ..ఇలా మొత్తానికి మధ్యాహ్నం యే మూడుకో మొదలైన ఆ జడ పూర్తయెసరికి, సాయంత్రం 5 గంటలయ్యేది.
మొగలిపూల జడ పూర్తైన తరువాత, జడ స్నేహితులకు చూపించుకుని, ఆడీ, పాడీ, ఇంటికి చేరి, అన్నం తిన్న తరువాత, ఆ జడ గుచ్చుకోకుండా, కిందికి జారవిడిచి, పడుకోవటం యెంత కష్టమో కదా! కష్టే ఫలీ అన్నట్టు, మరుసటిరోజు, స్కూల్కు కూడా, ఆ జడతోనే వెళ్ళి, అక్కడి స్నేహితుల మెప్పు పొందటంలో మజాయే
వేరనిపించేది సుమా!
హమ్మయ్య! ప్రస్తుతానికి, కడప మోక్షంపేటలోని, గుడిపాటవ్వ ఇంటి అరుగులపై నా జ్ఞాపకాల పరుగులనాపుతున్నాను..మీకు నచ్చితే మరికొన్ని! ఓకే?
No comments:
Post a Comment